Moederdag. Het woord zingt rond in mijn hoofd. Enerzijds omdat ik bedacht had om daar een blog over te schrijven. Anderzijds omdat ik nadenk over hoe ik mij op dit moment verhoud tot Moederdag.

Ik herinner me de eerste Moederdag na het overlijden van mijn moeder. Op 11 juli 2011 is zij overleden. In mei 2012 was daar mijn eerste Moederdag zonder moeder.

Hoewel ze er al bijna een jaar niet meer was en ik een soort van gewend was geraakt aan haar afwezigheid, zag ik er tegenop. Het niet vieren was geen optie met 3 kinderen in de leeftijd van 3 tot 8 jaar. Het wel vieren zonder mijn eigen moeder voelde ook raar. Een bloemstuk op haar graf neerleggen vond ik stom.

Omdat mijn tante op 12 mei jarig is, belandde ik in 2012 toch bij de bloemist om een bos bloemen voor haar te kopen. Voorbereid op de vraag van de bloemist of dit bloemetje voor Moederdag was, blafte ik (voordat de arme man zijn mond open kon doen) dat deze bos bloemen absoluut niet voor Moederdag was. De boodschap was...

1. Kennis en Vaardigheden Uitbreiden

Zelfvertrouwen begint met kennis. Het voortdurend verdiepen en verbreden van je begrip van verlies- en rouwprocessen versterkt je zelfvertrouwen. Dit kan door middel van bijscholing, workshops, en het lezen van vakliteratuur. Een solide kennisbasis geeft je het vertrouwen om te navigeren door de complexiteit van verlies en om effectieve ondersteuning te bieden.

2. Reflectie en Supervisie

Reflectie op je eigen handelen en openstaan voor supervisie zijn essentieel. Het bespreken van casussen met collega's of een supervisor helpt om perspectieven te verbreden, twijfels te overwinnen en je aanpak te verfijnen. Of het nu in een supervisiegesprek is of met collega's tijdens de lunch, het delen van ervaringen kan ongelooflijk verlichtend werken. Deze praktijk bouwt niet alleen zelfvertrouwen op maar bevordert ook professionele groei.

3. Erken je Emotionele Reacties

Het erkennen van je eigen emotionele reacties op het werk met verlies en rouw...

Miriam en Henny te gast in de podcast van de Balanskliniek. Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans? Psychiater Bram Bakker gaat in De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag

Wereldlichtjesdag

Afgelopen zondag was het de tweede zondag van december en dus Wereldlichtjesdag.

World Wide Candle Lighting is in 1997 ontstaan in Amerika, Het is opgericht door een organisatie genaamd ‘The Compassionate Friends’.

Wereldwijd komen op de tweede zondag in december mensen bij elkaar om op 19.00 (lokale tijd) kaarsen te branden om stil te staan bij alle overleden kinderen. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht. Op deze manier wordt een lichtpuntje gecreëerd in de donkere dagen van de maand december. Juist omdat er op deze dag ruimte is om alle overleden kinderen gezamenlijk te eren en te herinneren. Samen is toch minder alleen.

In 2019 was ik zelf voor de eerste keer betrokken bij de organisatie van Wereldlichtjesdag in Rosmalen. Ik was ingestapt omdat een vriendin van mij, na het verlies van haar baby, het organiseren van Wereldlichtjesdag Rosmalen op zich had genomen. Dit had ze gedaan omdat deze...

Wat is dat toch met hulpverleners en de moeite met zelf hulp vragen?

De moeite om zichzelf centraal te zetten en goed voor zichzelf te zorgen?

Afgelopen week kwam ik er weer een aantal tegen. Van die fijne types die altijd in de weer zijn met en voor anderen. En die dat dan ook super goed kunnen en doen. Met alle liefde, met veel geduld en creativiteit. Ze zijn er. En hoe!

 En ik snap het ook. Die enorme focus op de ander; op degene die hulp of zorg nodig heeft. Daarnaast is 'anderen helpen' of 'zorgen voor de ander' iets waar zij goed in zijn en wat ook hun vak is.

 En toch. Steeds vaker zie ik dat de focus op de ander zo sterk en het beroep wat op hen gedaan wordt zo groot is, dat er weinig tijd en ruimte overblijft voor de hulpverlener zelf. Als er in de privésfeer dan ook veel gevraagd wordt, kan het zo zijn dat mensen altijd maar 'aan staan' en niet tot rust komen.

 Het effect daarvan kan zijn dat hulpverleners zichzelf beetje bij beetje verliezen...

Rouwexpert, rouwcoach, rouwcounselor of verlieskundige

What's in a name?

Waar het wat mij betreft over gaat, is dat je:

- veranderingen en het verlies wat daarmee gepaard gaat kunt (h)erkennen

- de impact van verlies durft te verkennen

- ruimte kunt geven aan emoties

- kunt ondersteunen in het creëren van een nieuw perspectief door onder andere samen betekenis te geven aan dat wat was en dat wat komt

Ik zelf pas de kennis die ik in 2017 op deed in de opleiding Verlieskunde Verborgen Verlies veelvuldig toe in mijn praktijk als supervisor, coach en (team)trainer. En hoewel de naam van de opleiding doet vermoeden dat de focus op verlies en rouw ligt, gaat het wat mij betreft nog meer over verbinding of juist het ontbreken van verbinding.

Als het bijvoorbeeld gaat om een team van hulpverleners of zorgprofessionals waarin de verbinding met elkaar ontbreekt, is het niet gek dat kwetsbaar opstellen of kritisch reflecteren op eigen gedrag en handelen te spannend wordt. Het...

Afgelopen week heb ik een diepe transformatiereis gemaakt. Letterlijk en figuurlijk was het een diepe reis. We zijn 400 meter onder de grond gegaan diep in een grot. Deze opdracht werd ook wel de cave of fear genoemd.

' In de grot die je het meest vreest, ligt de schat die je zoekt' - Joseph Campell

Soms moet je door het stof en de modder om de Lotus in jezelf weer tot bloei te laten komen.

Afgelopen jaar merkte ik dat mijn energie op aan het raken was omdat ik sluimerend door alle omstandigheden toch in de overlevingsstand ben geraakt.

De mentale pijn, emoties en trauma van mijn coachklanten kan ik in goed hanteren.  Echter afgelopen jaar was er veel angst, onzekerheid en pijn in mijn privéleven. Hoewel ik vooral een diep vertrouwen voelde dat het goed zou komen met de gezondheid van mijn man, waren het vooral de emoties van dierbaren om ons heen, die ik opnam. 
Kanker heb je namelijk nooit alleen!

Ik heb de emoties en gevoelens van alle lieve mensen ons heen...

Betekenisvol in het werk staan

Vandaag wil ik vooral met je delen wat de opleiding Verlieskunde Verborgen Verlies mij 5 jaar geleden heeft gebracht en wat dat NU voor mij betekent.

Voordat ik aan de opleiding begon in 2017 was ik een professional die al het nodige had gedaan op het gebied van professionele groei en ontwikkeling. Ik was destijds al 9 jaar werkzaam als coach en supervisor. Reflecteren op mijn eigen gedrag en handelen was voor mij verre van nieuw. En in mijn vak stond ik al jaren  professionals uit zorg en welzijn bij met verschillende leer- en ontwikkelingsvragen. Dat ging mij goed af, mensen behaalden positieve resultaten en waren blij en tevreden met mijn begeleiding.

Handelingsverlegen

Toch kwam ik ook mensen tegen die ik misschien een stuk op weg kon helpen maar waarbij ik ook met lege handen stond. Dit waren vaak mensen die zo veel 'gedoe' op hun bordje hadden gekregen waardoor ze niet (meer) wisten hoe daarmee om te gaan. Wat vervolgens de nodige impact had...

Afgelopen zomer knapten wij de stoel op die mijn ouders 50 jaar geleden in hun eerste huisje hadden staan. De stoel was inmiddels geschuurd, al een keer geschilderd en door mijn ouders voorzien van nieuwe bekleding. Na het overlijden van mijn ouders stond de stoel eerst in de schuur en daarna, bij nood aan zitplaats, bij mij in de woonkamer. En hoewel we de stoel intensief gebruikten, stond ie ook een beetje in de weg. Paste het eigenlijk net niet. Was het nog steeds de stoel van mijn ouders. Degelijk en ook een beetje truttig. De wens om haar op te knappen was er, maar we wisten ook niet zo goed hoe. Bleven twijfelen en het bleef zoals het was. De stoel stond al bijna op de nominatie om te verdwijnen. Terug naar de schuur of erger, naar de kringloop.

Tot Floor van Atelier Floor in beeld kwam. Naast dat Floor prachtige dingen maakt, voelt zij ook nog eens heel goed aan wat iets kan zijn of worden.

En zo kwam het dat zij zich afstemde. Op ons gezin, mijn ouders en de stoel. Ze...