Ze was pas 7

17 december 2011

‘Ik heb pa gebeld, hij komt Pepper zometeen halen en gaat met haar naar de dierenarts’ zegt mijn man. ‘Oké’, zucht ik, ‘wat een gedoe, ik kan het er eigenlijk niet bij hebben’.

Ik ben boven en hijs mijn twee kleine jongetjes in mooie kleren. Mijn grote dochter van 7 is al gedoucht en mooi aangekleed. Zij is beneden en zit bij het mandje waar onze Jack Russel van 11 jaar in ligt. Dat het niet goed gaat met Pepper is duidelijk.

Ik maak me zorgen over Pepper. De timing is alleen totaal niet handig.

We bereiden ons voor op een etentje ter ere van het 40 jarige huwelijksjubileum van mijn ouders. Hoewel mijn moeder in juli overleden is, hebben we gezamenlijk besloten om in plaats van een feest een diner te geven om deze mijlpaal toch te vieren. Dit feest was zo belangrijk voor mijn moeder. Het is zo verdrietig dat ze er niet meer is. Een etentje leek gepast. Zeker nu mijn vader in het verpleeghuis woont en nooit meer thuis komt. We willen er een fijne avond van maken voor mijn vader, met zijn beste vrienden en belangrijke familieleden. We hebben aangepaste uitnodigingen verstuurd, een prachtig zaaltje gereserveerd en de kinderen (van 3, 5 en 7) voorbereid op een deftig etentje.

 We zijn er helemaal klaar voor. Over een kwartier komt de taxi, geregeld door mijn broer die bij een taxibedrijf werkt. We worden opgehaald en thuis gebracht. Alles is geregeld.

 Opeens hoor ik een harde gil van beneden. Ik hoor mijn dochter gillen. Mijn man en ik vliegen allebei naar beneden maar we zijn al te laat. Pepper heeft in haar mandje haar laatste adem uitgeblazen. Onder de handen van onze dochter. De schrik en consternatie zijn meteen groot. Onze dochter is overstuur. Wij zijn in de war. Wat gebeurt hier?

 Op hetzelfde moment komt mijn schoonvader binnen. We kijken hem verschrikt aan. ‘Pepper is al dood’. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Wat nu? Over 5 minuten komt de taxi. We staan op het punt om weg te gaan. We moeten weg. We kunnen toch niet 25 mensen op ons laten wachten? Binnen 5 minuten besluiten we dat mijn schoonvader Pepper meeneemt naar de dierenarts en daar achter zal laten. En zo gebeurt het. In haar eigen mandje, gewikkeld in een fluwelen doek, verlaat Pepper ons huis om nooit meer terug te komen.

De gebeurtenis die ik hierboven beschrijf, vond bijna 13 jaar geleden plaats in ons gezin. Dit is hoe het ging en hoe wij op dat moment gehandeld hebben. Hierbij hebben we ons niet gerealiseerd wat de impact van het verliezen van een huisdier op kinderen kan zijn. En hebben we al helemaal niet stilgestaan bij de impact op een kind van het daadwerkelijk meemaken van het overlijden van een dierbare. Pepper stierf letterlijk onder de handen van onze dochter. Wij waren daar niet bij. Zij was alleen met Pepper. Ze was pas 7.

Achteraf gezien was dat wat er in ons gezin ook speelde. Door het actuele verlies van mijn moeder hebben we totaal onderschat wat het verlies van een huisdier betekende voor onze kinderen. Een huisdier wat ook meer was dan een huisdier. Pepper was een gezinslid dat er altijd was. En opeens was ze weg.  

Ik ga met Ellen in gesprek over het creëren van een rouwsensitieve maatschappij en dan met name voor kinderen. Wat is dan belangrijk? Hoe voorkomen we dat de verliezen die kinderen ervaren verworden tot verborgen verliezen? 

Met de kennis van nu, hadden we de situatie van toen echt anders aangepakt. 

Dat gaat niet over schuld, maar wel over het erkennen van de impact van het verlies van toen.

Gelukkig kan dat, ook jaren later, alsnog. Wat, in het geval van onze dochter, zeker heeft bijgedragen aan het verweven van dit verlies in haar leven. Dat wat destijds niet afgemaakt is, is nu rond.