Zomer in mijn bol

'de zomer in mijn bol' 

 

Hier in het zuiden valt de zomervakantie dit jaar laat. De kinderen hebben eind juli vakantie. Mijn vakantie start op 2 augustus. Ik werk dus nog de hele maand juli. En toch heb ik de zomer in mijn bol en schijnt de zon zelfs als het regent. En dat doet het deze week veelvuldig. Jammer voor de mensen die al wel vakantie hebben. 

 

Waar mijn pubers nog een aantal toetsten in het vooruit schiet hebben, is de jongste die in groep 8 zit al volop aan het afronden. 

Heel blij waren we toen hij vorige maand, wel een nachtje korter dan normaal, maar toch met zijn klasgenoten op kamp mocht. 

Toen vorige week ook nog het bericht kwam dat ouders welkom zijn bij de eindmusical, was ik echt opgelucht en blij. Gelukkig, we mogen komen kijken en samen met onze zoon een mooi afscheid vieren van de school waar hij 8 jaar lang rond liep. En waar wij als ouders 13 jaar rond gelopen hebben. 

 

Ik voelde direct hoe betekenisvol dat voor mij (en natuurlijk ook voor man en kind) is en hoe ik mij stiekem al voorbereid had op dat het niet kon. Het klinkt misschien raar maar er viel echt iets van me af en er ontstond ruimte om me te verheugen op deze speciale avond. De avond waarin alle ruimte is voor de kinderen van groep 8; om te schitteren en om te oogsten wat ze in die 8 jaar opgebouwd hebben.  En om afscheid te nemen. Hoe belangrijk is dat: goed afronden om vervolgens na de zomer te starten op de middelbare school.

 

Zelf hebben wij daar afgelopen weekend al een voorschot op genomen door samen met jongste een weekend weg te gaan. Dat is een traditie in huize van den Akker. Als afsluiting van de basisschool mag je een weekend met je vader en moeder, zonder broer of zus, op stap. In 2016 gingen we met oudste een weekend naar Brussel, in 2018 met middelste een weekend naar Texel. En nu dus met jongste naar Amsterdam. Ik zal verder niet in details treden maar het was heel erg leuk en zo bijzonder om dit voor de derde keer te kunnen en te mogen doen. 

 

Fietsend door het vondelpark, kwamen we een speeltuin tegen met een hoge glijbaan. 'Kunnen we even stoppen en mag ik erop', was de vraag. 'Natuurlijk', was ons antwoord. En terwijl hij omhoog klom, wij op een bankje zaten en naar de spelende kinderen keken, drong het ineens tot me door. Dit. Is. Voorbij. 

Ook de volgende dag in een grote speeltuin, kwam die boodschap luid en duidelijk binnen. Natuurlijk, ik was nog aanwezig in die speeltuin. Maar alleen onze jongste was hier, nog even, op zijn plek, Voor die andere twee was deze plek al een gepasseerd station.

 

Na de zomer heb ik 3 kinderen op de middelbare school. En dat is toch wel wat. Wat precies weet ik nog niet. Maar het is wel wat. Het vervult mij met gevoelens van trots, nieuwsgierigheid en weemoed. Tegelijk. 

Trots op mijn kind; op wie hij is. Nieuwsgierig naar wat komt; hoe hij verder groeit. Weemoed naar wat was en wat nooit meer is. 

Afscheid van een fase. En hoewel dit proces precies gaat zoals het hoort te gaan; doet het me meer dan ik had gedacht. 

 

Ongemerkt het schooljaar uitglijden gaat dus niet; ik voel hoe belangrijk het is om het allemaal bewust mee te maken en er ook van te genieten. Dus dat doe ik met volle teugen; met een lach en af en toe ook een traan. Uiteraard.

 

Vanuit het regenachtige of zonnige, tis maar hoe je het bekijkt, Brabant wens ik jullie een hele fijne zomer.

 

Jill van den Akker