Voltooid verdwenen tijd

Ze kijkt verheugd op als ik de kamer binnenkom. ‘Wat leuk, jou had ik niet verwacht.’

‘Toch wel, want ik ga vandaag met je mee naar het ziekenhuis.’

‘Het ziekenhuis? Dat had je me wel even mogen vertellen.’

Ik druk mijn automatische neiging om haar te corrigeren weg. Want iedereen, van thuiszorg, tot wij, de kinderen, hebben haar proberen voor te bereiden op het bezoek aan de geriater in het ziekenhuis. Een bezoek dat ze het liefst tot in de oneindigheid had uitgesteld. ‘Ik doe het nog heel goed voor mijn 90 jaar.’

Gehoorzaam wacht ze voor de ingang van het ziekenhuis terwijl ik de auto wegzet. Ik doe haar het mondkapje voor. Net alsof ik een kind aankleed, schiet door m’n hoofd.

We wachten in de poli bij het bloedprikken. Zonder enige interesse in de omgeving staart ze voor zich uit. Ik ben haar baken waar ze zich vandaag aan zal vastklemmen als ze dreigt te verdrinken in alle nieuwe indrukken.

Ze moet...