Omdat we mens zijn
Nov 26, 2021
De afgelopen dagen en weken ben ik zo geconfronteerd met de pijn, leegte en eenzaamheid van mensen...
Ik wilde daar al langer over schrijven maar kon de woorden niet vinden. Dat kwam door de intensiteit van die momenten: ik was er letterlijk vol van. En door mijn eigen geraaktheid. Ontroerd en dankbaar dat ik die ander echt mag zien met alles wat er is. Maar ook de confrontatie met mezelf: ik kan de leegte en eenzaamheid van die ander niet oplossen of beter maken. Hoe graag ik dat soms ook zou willen.
Ik kan er wel zijn en ik kan blijven.
En misschien is dat genoeg en precies wat het moet zijn.
En is dat mijn uitdaging
Jouw uitdaging
Onze uitdaging
Om te zijn
Om te blijven
Om te zien
Om te luisteren
Omdat we allemaal mens zijn
Durf jij dat?
liefs
Jill van den Akker
(Gedicht uit 'goed dat je er bent', Hans Bouwma en Evelyne Dessens)
Mijn nieuwe persoonlijk begeleider vind ik stom!
Dec 05, 2020
'Marion werkt niet meer bij ons. Ze werkte al meer dan 10 jaar op onze groep, bijna net zo lang als ik daar woon. Marion was mijn persoonlijk begeleider en zij snapte mij heel goed. Als ik boos was kon ik daar met haar over praten en Marion hielp mij dan met het oplossen van het probleem. Ik heb wel een cadeau gegeven toen ze weg ging.
"Mijn nieuwe persoonlijk begeleider vind ik stom"
Als je in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking werkt, is dit een voorbeeld wat je vast meteen herkent. Mensen met een verstandelijke beperking komen gedurende hun hele leven honderden hulpverleners tegen. Ook de verschillende instanties die betrokken zijn, zorgen voor een wir war aan hulpverleners. De cliënt moet daardoor steeds opnieuw mensen leren kennen. We verwachten dat de cliënt zich steeds openstelt, zich laat helpen en verzorgen. Maar hoe logisch is dat eigenlijk? Wat betekent het voor mensen met een beperking om mensen die ze vertrouwen keer op keer...
